05. Deep in my bones, straight from inside

Nie ruszam się z łóżka. Cam przynosi mi jedzenie. Nie jestem w stanie rozmawiać. Zalewam się łzami. Cam stara się mnie pocieszać. Czemu on wogóle mi pomaga? Właściwie się nie znamy.
W drzwiach stanął Cam. W rękach trzymał tace z herbatą i kanapkami z szynką. Podszedł do szafki i odłożył jedzenie.
No odezwij się do niego, odezwał się głos w mojej głowie. Nie widzisz jak się stara?
Rozejrzałam się po pokoju szukając osoby która to powiedziała. Nie było nikogo poza mną i Cama. Za dużo myślę. To tylko moja wyobraźnia.
-Cam...-wymamrotałam.
-Tak?-usiadł obok mnie na łóżku.
-Dlaczego...-zaczęłam cicho.- Mi pomagasz?-spytałam niepewnie.
-To długa historia.-podniósł się z łóżka.
-Długa?-parchnęłam.-Przecież znamy się tylko kilka dni.
-A więc nic nie pamiętasz...-spochmurniał.
-Czego nie pamiętam?-gwałtownie się podniosłam z łóżka i stanęłam na nogi.
-Czyli historia będzie dłuższa niż przypuszczałem.-zmierzał ku wyjściu.
-Cam! Nie możesz mi po prostu wyjaśnić?
Wyszedł z pokoju trzaskając drzwiami.
Dawno nie widziałam go tak smutnego.
-Kto to mówi?!-spytałam krzycząc.
To znowu moja bujna wyobraźnia. Muszę się uspokoić.
To nie twoja wyobraźnia, usłyszałam zirytowany głos.
-To niby kim jesteś?-szepnęłam.
Tobą, parsknął.
Mną? Spytałam w myślach.
Tak, odpowiedział.
Jak to?
Cam ma racje. To bardzo długa historia.
Czemu mi tego po prostu nie wyjaśnicie?
Bo nie uwierzysz.
A jak uwierzę?
Ale nie powiem ci wszystkiego. Jestem tobą. Prawdziwą Insanity Hunter. Jestem w tobie... uwięziona. To klątwa. Zrobiłam coś złego. Przeze mnie Cam cierpi. 
Czekaj czekaj. Jesteś we mnie uwięziona?
Tak to można nazwać. Straciłam kontrolę nad ciałem. Nie mogę nic zrobić, prócz mówić do ciebie.
Jak cie uwolnić?
Nie wiem, zaczęła łkać. Nie wiem. Ja nie chce tak żyć! Tego nawet nie można nazwać życiem! Pomóż!
Jak? Jak ci pomóc?
Nie odpowiedziała. Cisza. Mała racje. Nie mogę w to uwierzyć. A co jeśli to prawda? Skoro ona jest mną to powinnam jej pomóc. Muszę. Ale jak? Jak?